Hey An, waar was je tijdens de zomer?
Awel..
Na het kampeertripje begin juli voelde ik duidelijk de nood om wat ruis weg te halen uit mijn leven en voor meer eenvoud te zorgen in mijn werk en leven.
Wat heb ik dan allemaal gedaan?
Ik ben gestart met de klus in huis die me al tien jaren lang elke dag in mijn oren fluisterde: “Je hebt me nog steeds niet gedaan..”
En dat is het verven van de benedenverdieping. Niet echt een klus die je op een namiddagje geklaard hebt, vandaar dat het steeds uitgesteld werd voor “wanneer er tijd voor is”. Niet dus..
Maar nu eindelijk, de koe bij de hoorns gevat en twee paar extra helpende handen gezocht (dankuwel lieve mama en papa). Alles bij elkaar was de klus op zes volle dagen geklaard en echt, ik ben nog elke dag blij wanneer ik beneden kom.
Niet enkel omdat het een serieuze last was die van mijn schouders afviel, maar ook omdat ik zowat de helft van de spullen niet meer terug gezet heb. En vreemd genoeg ook een heel aantal planten, terwijl ik me ergens dit voorjaar nog heb weten zeggen: “Je kan nooit genoeg planten hebben, want die brengen rust.”
Klopt, maar wanneer ik ze allemaal buiten zwierde voor de verfwerken, voelde ik hoe de ruimte die vrijkwam nog voor méér rust zorgde dan de plant zelf.
Ik heb er nog steeds heel wat hoor, vooral de grote planten zijn gebleven. Het zijn een stuk of 20 kleinere plantjes die een nieuwe bestemming hebben gekregen waardoor ik nu ook het genot heb van de ruimte die vrijgekomen is.
Ja, en toen waren we weer vertrokken voor een heuse ontspulparty 😉
Geen hoopjes meer op de bureautafel, kookeiland of eettafel.
De kasten van de living, bureau en keuken zijn zowat gehalveerd qua inhoud. En wat hieraan zo fijn was: de vrijgekomen kasten en sorteerbakjes waren een trigger voor de medehuisgenoten om ook eens door hun spullen te gaan. Dubbel effect!
En als laatste in het rijtje: mijn atelier in de kelder.
Weldra doen we een kelderruil, mijn man en ik. Het moment om de door-de-jaren-heen-verzamelde-hier-kan-ik-nog-ooit-iets-mee-doen spullen eens kritisch onder de loep te nemen. Want ja, als doorwinterde Upcycler kan je echt overal nog wel iets van maken. Maar ondertussen heb ik er een goed beeld over hoe Konexo er de komende jaren zal uitzien, wat maakte dat ik zowat 3/4e! van die spullen heb “losgelaten”. Echt, ik kan niet wachten om te verhuizen en weer nieuwe prototypes te maken in mijn overzichtelijk en inspirerend atelier!
Verder was het ook best zoeken naar een nieuw ritme in functie van mijn nieuwe deeltijdse job als kinesiste. Deze beslissing om terug deeltijds in loonverband te werken, kwam er enerzijds door de Coronashizzle en anderzijds door het besef om graag in een team te werken. En gek genoeg, het voelt helemaal niet als “een stapje terug”.
Nu dat het juk van “moeten” is afgevallen, krijg ik de beste ingevingen voor de toekomst van Konexo én mezelf. Ook zal Konexo naast het gekende creatieve luik nog meer een Slow Living inspiratiebron worden voor iedereen die opzoek is naar meer eenvoud, onthaasting, zingeving en duurzaamheid.
De creatieve generalist in mij leeft helemaal op door deze boeiende combinatie. De noodzaak hiervan is om los te komen van tijd en dit door:
- meer eenvoud en structuur te zorgen in mijn werkflow
- het werken met een workshopteam
- belevingsweekenden organiseren ipv ontelbare losse workshops
- uitbesteden van hetgene waar ik zelf niet zo goed in ben en wat me hopen tijd kost om zelf uit te vissen. (zoals mijn website die een grondige make-over heeft gekregen van Ilse van ahappylife.eu) Dank U Ilse!
Mijn oorspronkelijke idee was om na de periode “ruis weghalen” in augustus de draad weer op te pikken.
Maar kijk, het heeft wat langer geduurd om weer naar “buiten” te komen. En ja, het algoritme is hier misschien niet blij mee geweest, ik heb er alvast deugd van gehad en ga voor de toekomst deze loslaatperiodes zelfs regelmatig inlassen! Hetzij wel wat korter 🙂