Sinds enkele maanden ben ik me aan het verdiepen in de wonderbaarlijke relatie tussen mijn lichaam en mijn brein.
Dit kwam niet zomaar toevallig op mijn pad.
Ik heb tijdens mijn boeiende reis van Fast living naar Slow living verschillende levels van rust gevonden.
Door minder prikkels toe te laten in mijn leven: wanneer ik ben gestart met ontspullen, voelde ik instant meer innerlijke rust door alle overbodige spullen uit mijn huis verwijderen waardoor ik visueel minder prikkels in huis had. En dat had ineens een dubbel effect want wanneer er minder chaos is in je huis is het managen van je huishouden ook veel makkelijker. En dat bracht ook rust.
Vervolgens kwam er meer rust in mijn leven door mijn agenda meer ademruimte te geven. Mijn “ontspulspier” was inmiddels zo goed getraind dat ik me bij alles afvroeg: “Past dit nog bij mij?” Zo zei ik sindsdien meermaals NEE tegen vele “nice to haves”: soms ook leuke dingen, maar niet essentieel belangrijk in mijn leven. Doordat ik meer tijd kon spenderen aan wat wel belangrijker was, voelde ik hier meer diepgang en verbondenheid ontstaan wat me ook weer meer rust bracht.
Gaandeweg leerde ik ook beter mijn grenzen aanvoelen én aangeven; in mijn werk, relaties Zo leerde ik om niet enkel goed voor anderen te zorgen ,maar ook voor mezelf. Dat warme dekentje van zelfzorg en zelfliefde om mee heen voelen, bracht me ook innerlijke rust.
Wat me zeker ook meer rust gebracht heeft, is het veranderen van mijn mindset een positievere groeimindset. Denken in mogelijkheden ipv in beperkingen en het woordje “moeten” veranderen in “willen”. Zo zie ik bv. mijn huis poetsen niet langer als een noodzakelijk moeten, maar als een liefdevolle handeling om voor mijn gezin te zorgen. En ja, dat helpt. En omdat er dan ook veel minder “moet”, brengt dat ook rust.
Amai, als ik het zo neerschrijf, ben ik best wel trots op mezelf en op de weg die ik hierin al afgelegd heb. Ik heb gaandeweg mijn reis van Fast naar Slow Living echt wel rust gevonden in het DOEN, het DENKEN en het ZIJN.
Alleen,
het voelde niet altijd zo in mijn lichaam. Er zat nog steeds een gevoel van lichamelijke gespannenheid die vrijwel continu aanwezig was. En soms, uit het niks, zonder externe aanleiding, kon ik me opgejaagder voelen en merkte ik hoe mijn nek-en borstspieren zich dan meer opspanden en voelde ik dat mijn hart sneller begon te kloppen.
Mijn mind en leven was dan wel rustig maar mijn lichaam leek precies continu “aan” te staan. Precies alsof het de hele tijd paraat moest zijn voor het geval wanneer er gevaar zou zijn.
Ons autonome zenuwstelsel zorgt ervoor dat we niet hoeven na te denken over bv. het laten kloppen van ons hart, ademen, verteren van ons voedsel. En hierin kan je lichaam zich globaal gezien in drie statussen bevinden: “vechten en vluchten” , “bevriezen” en “rusten en verteren”. Hier ga ik later nog wel eens dieper op in. Ik voelde dat mijn lichaam zich eigenlijk continu in de vecht-vlucht reactie bevond en ik niet echt in rust-verteren modus geraakte ondanks dat ik eigenlijk geen externe stress ervaarde en mijn leven voor 90% lekker Slow is.
Het is vanaf hier dat ik echt op zoek ben beginnen gaan naar oplossingen voor mijn overprikkelde zenuwstelsel.
Ik was eerder tijdens mijn mindset-werk al bekend met het gegeven dat een gebeurtenis bij jou een bepaalde gedachte opwekt, die dan weer voor een bepaald gevoel zorgt. En dat gevoel bepaalt dan welk gedrag je gaat vertonen en dat gedrag heeft dan weer bepaalde gevolgen. Dus leerde ik gaandeweg mijn gemoedstoestand te veranderen door ervan bewust te zijn wat ik dacht door een positieve groeimindset aan te nemen.
Alleen kon ik me dan nog soms, uit het niks, zonder externe aanleiding, opgejaagder voelen en merkte ik hoe mijn nek-en borstspieren zich dan meer opspanden en voelde ik dat mijn hart sneller begon te kloppen. En dan kon ik niet vinden wat de gedachte was die hieraan vooraf ging.
Nu weet ik waarom, want het eerste inzicht wat ik opdeed, was dat van al het denken wat je doet, je hier slechts 5% bewust doet (dus dat wat je met je brein bewust bedenkt) en maar liefst 95% gebeurt onbewust. Je onderbewuste brein wordt aangestuurd door emoties uit ervaringen die je in je verleden hebt meegemaakt en die je opgeslagen hebt in je lichaam. Wanneer je dan in je leven nu iets ziet gebeuren of meemaakt wat soms ook maar ergens in de verte met die gebeurtenis uit het verleden te maken heeft, ervaar je terug die emotie die ermee gepaard ging. Zonder dat je dat bewust ervaart.
Zo kan je ergens zijn en je ineens somber voelen omdat je bv. (onbewust) hetzelfde parfum ruikt van je leerkracht van het eerste leerjaar die je het gevoel gaf dat je dom was. Heel boeiend dit, want wanneer ik sindsdien voel dat ik ineens uit het niks me opgejaagder voel, ga ik bij mezelf na: wat heb ik nu zojuist gelezen, gehoord, geroken, gezien, gevoeld wat de trigger hiervan zou kunnen geweest zijn? Zo ontdekte ik laatst o.a. dat het opgejaagde gevoel ontstond na het lezen van iemand anders zijn instagrampost waardoor dit bij mij triggerde “ik ben niet goed genoeg” en me dit een opgejaagd gevoel bezorgde.
Nu weet ik bewust wel dat ik goed genoeg ben en dat dit gaat over onderbewuste patronen. Dus nu ga ik me verder verdiepen hoe ik die automatische reacties vanuit mijn onderbewuste kan resetten en herprogrammeren zodat ik in de toekomst niet meer langer getriggerd word door mijn onderbewuste patronen van vroeger. (wordt vervolgd)
Ook leerde ik dat je ergens continu zorgen over maken, je brein ook overprikkelt. Want in de basis is dat een continu gevoel van angst wat je lichaam als “gevaar” detecteert en je in die vecht-vlucht status houdt. Zo maakte ik mezelf al enkele jaren zorgen over mijn gezondheid. Sinds mijn schildklierprobleem kom ik elk half jaar een kilo bij en was ik ongerust dat ik hierdoor serieuze gezondheidsproblemen zou krijgen. Maar je zorgen maken over iets wat in de toekomst misschien gaat gebeuren heeft totaal geen nut. En sinds ik weet hoe belangrijk het is voor mijn lichaam om in die rust-verteer status te komen voor herstel heb ik het volgende gedaan:
Ik heb een lijstje gemaakt met alle mogelijke gezondheidsproblemen die me allemaal zouden kunnen overkomen. Dat waren er een tiental. Hieronder schreef ik: “Vanaf nu ga ik me hier geen zorgen meer over maken.” En dan heb ik het ondertekend als een acte.
Dit lijkt voor jou misschien een rare oefening, maar ik voelde me echt instant veel rustiger worden vanbinnen. Dat gejaagde gevoel was ineens voor 70% geminderd. Op dat moment besefte ik ook dat ik waarschijnlijk door die zorgen mijn gewichtsprobleem deels in stand gehouden heb, want in tijden van “gevaar” slaat je lichaam extra vet op om te kunnen overleven en gaat afvallen dus niet lukken ondanks het sporten en letten op mijn voeding.
Ik zag de vergelijkenis met iemand die na jaren lang proberen zwanger te worden, deze wens loslaat en dan ineens wel zwanger wordt. Zo lang je je ergens zorgen over maakt, denkt je lichaam dat er gevaar is. En wanneer je lichaam in die vecht-vlucht status zit, is het dan volgens je lichaam niet de moment om zwanger te worden, maar staat overleven vooraan.
Om mijn overprikkelde brein meer tot rust te kunnen brengen zijn er verschillende manieren. Ze zijn in twee categorieën op te delen. Ik deel je er graag meer over in een volgende post.