Huimke, duimke, toren..
Al wie zijn handen of tanden laat zien,
die krijgt een klets of tien.
Dit kinderversje heb ik als kind vaak gezongen bij mijn bomma en bompa. En 30 jaren later, mijn kinderen ook weer met hun.
Ik leg het even uit moest je het niet kennen:
Het was eigenlijk een spelletje; je maakte eerst samen een duimentoren en dan zong je het liedje terwijl je met de duimentoren op en neer bewoog. Na het versje moest je dan je handen op je rug houden en proberen niet te lachen. Die “kletsen” kwamen er wel nooit aan te pas. 😉
Achteraf bekeken, was dit een heel fijn ritueel samen.
Nu zijn het mooie herinneringen aan mijn bomma en bompa,
want ze zijn er sinds kort niet meer…
Bomma liet het leven twee maanden geleden en afgelopen zaterdag hebben we ook onze bompa begraven.
Afscheid nemen is nooit leuk, maar naast het verdriet voel ik ook heel veel dankbaarheid.
dat ze 95 en 96 jaar mochten worden en 72 jaren huwelijk konden vieren.
Voor mijn mama die er zonder hun nooit was geweest, voor mijn eigen leven en dat van mijn kinderen.
en voor alle liefde die we van hun kregen, de wijze levenslessen en de mooie momenten.
Ze zaten altijd al in mijn hart, nu wil ik mijn bomma en bompa ook graag een mooi plekje geven in mijn huis.
Afgelopen zondagnamiddag maakte ik deze creatie en ik ben er echt zo blij mee. Het maakt de herinneringen op één of andere manier “levendiger”.
Ik zing dus in gedachten nog elke dag van
Huimke, duimke, toren…
Liefs An
Ps. Je kan je eigen kaartjeshouder met kleivaasjes komen maken tijdens het Bohemian Slow Summer Festival op 28 augustus in Houthalen. Om een mooi moment, een herinnering, een foto van je gezin, een mooi kaartje of een inspirerende quote een mooi plekje te geven. Swipe naar rechts voor meer info.