Als jonge twintiger hees ik mijn zeilen om koers te varen naar mijn eigen leven. Vastberaden ging ik op weg en passeerde in de jaren erop een aantal vooraf uitgestippelde havens: een vaste job, een gezin, eigen huis, een fijn sociaal leven.
Ik kwam op mijn tocht geen enkele hindernis tegen, alles ging volgens plan…
Maar toen ik stilaan 35 werd en alles wat ik vooraf gepland had te doen ook gedaan had, werd het ineens windstil.. Ik bleef een hele tijd ter plaatse dobberen, geraakte geen meter meer vooruit. Ik zocht en zocht, maar vond maar niet welke kant ik nu verder uit zou varen.
In het begin gaf dat vooral onrust, maar na een tijdje werd ik er bij momenten echt ongelukkig van. Regelmatig ging ik een uitdaging aan op sportief, creatief of werkgebied of wijdde ik me volledig toe aan m’n kinderen en heel even gaf dat het idee dat ik het gevonden had, dat ik terug vertrokken was..
Met momenten wilde ik ze zelfs allemaal tegelijk doen, én allemaal evengoed! Zo ging ik dan ook nog eens mentaal en fysiek meermaals over mijn grenzen, met enkele lichamelijke klachten als gevolg en een hoofd en huis vol chaos.
Het is op dat moment dat de Slow Living visie mijn pad kruiste..
Slow Living, wat is dat?
het is een levensstijl gebaseerd op eenvoud, waarbij het overbodige uit je leven wordt geschrapt zodat je weer bewust aandacht kunt hebben voor datgene wat echt belangrijk is.
EENVOUD, of noem het “zelfbeperking” is hierbij het sleutelwoord: minder hebben, minder moeten en minder doen.
Klinkt simpel? Is het ook! Maar waarom zag ik dit niet eerder in en ging ik jarenlang door met de rat-race die ik mezelf oplegde.
Na het lezen van het e-book van Dirk Geldof over Onthaasting, kwam ik erachter dat ik hierover niet zo streng moest zijn ten opzichte van mezelf… Dat ik het zo druk had, was niet enkel mijn eigen fout. Door de optimalisatie van de wereld qua techniek en communicatie is immers bijna alles en overal mogelijk en is het ondertussen maatschappelijk dan ook maar normaal dat je dan ook alles hebt, doet, kunt, …
De grote les die ik hieruit leerde was dat ik niet langer moest deelnemen aan die rat-race en dat ik wel degelijk de mogelijkheid had om het anders te doen.
In eerste instantie bracht die onthaasting vooral rust in mijn hoofd en huis en dat deed al enorm deugd. Maar tegelijkertijd merkte ik ook dat de “mist” in mijn hoofd stilaan opklaarde. Voor het eerst kon ik zeggen wat ik diep in mijn binnenste nu écht wilde: Ik wil mijn eigen kleine bijdrage leveren om meer verbondenheid en duurzaamheid in deze wereld te brengen én mensen inspireren om hetzelfde te doen.. Meer verbondenheid met jezelf maar ook met anderen en de wereld waarin je leeft.
Onthaasten was voor mij een noodzaak om bewuster en duurzamer te kunnen leven, om zorg te kunnen dragen voor mezelf en de wereld waarin ik leef.
Ik deel je op deze blog mijn Slow-Living pad. Verwacht je niet aan heldhaftige activistverhalen, het zijn telkens maar kleine veranderingen maar net daarom deze blog. Misschien dat je stukjes van jezelf in mij herkend, dan hoop ik je te kunnen inspireren.
Ik zocht en zocht vroeger zo hard de weg naar hét geluk. Nu besef ik dat “de weg” het geluk is..
An