Inleiding
Wanneer ik vandaag rondom me kijk, voel ik vooral elke dag veel dankbaarheid voor alles wat ik heb en iedereen die in m’n leven is. Ik voel dat wat ik doe steeds meer en meer past bij wie ik ben. Ik maak makkelijker keuzes want ik weet wat er voor mij belangrijk is en
Langs de andere kant voel ik ook dat ik als veertiger veel meer rust ervaar. Er zijn zoiezo geen grote levenskeuzes meer te maken want dat heb ik tien jaar geleden allemaal gedaan: Ik dien niet meer te beslissen of ik een huis zou kopen, verbouwen, bouwen, nog een kindje erbij of niet, of ik voor een volledige carrièreswitch zou gaan of iets in bijberoep zou opstarten..
Financieel valt alles in de plooi, het huis geraakt stilaan afbetaald en afgewerkt ( nee, zijn we nog steeds niet helemaal klaar mee)
Ik heb ritme gevonden in mijn huishouden en in mijn leven waarin het fijn vertoeven is. Mijn man en zonen maken het goed en voelen zich goed.
Yep, ik kan zeggen: het gaat goed met mij.
Maar dat was niet altijd zo.
Ik heb mij zowat mijn hele dertigerjaren heel overweldigd, stuurloos en besluiteloos gevoeld.
Ik zag rondom mij niet dat anderen hier ook mee struggelden en voelde me met momenten dan ook eenzaam, leeg en onbegrepen.
Want ik had écht alles om gelukkig te zijn, maar was het niet.
Sindsdien is mijn interesse in persoonlijke ontwikkeling geboren en ging ik actief op zoek naar antwoorden op mijn vragen.
Het boek “Het dertigersdilemma” van Nienke Wijnants was hierbij een feest der herkenning.
Ze schrijft namelijk dat het zoekende en stuurloze in je dertigerjaren eigenlijk een fase in het leven is waarbij je naar je eigen identiteit op zoek bent. Die bij ontwikkeling als mens hoort. Net zoals je in je puberteit doet en wat je bij een eventuele midlifecrisis ook tegenkomt. En dat je jezelf hiertegen niet hoeft te verzetten, maar dat het net een uitnodiging is om nu jezelf eens écht te leren kennen. Wanneer je dit voor jezelf helder hebt, kan je ook de keuzes maken die bij je passen.
Maar waar de generatie van mijn ouders een soortgelijke identiteitscrisis pas rond hun vijftigste tegenkwamen, dient deze periode zich nu reeds aan rond je dertigste (25-35). Net wanneer je het in het spitsuur van je leven zit en je belangrijke keuzes dient te maken i.v.m. huis, kinderwens, carrière, ..
En er is veel mogelijk. Alles is mogelijk eigenlijk. Dus, het perfecte leven dan ook? Hallo keuzestress..
Welke keuze is nu de juiste? Uiteindelijk koos ik niks uit schrik om verkeerd te kiezen en nam de chaos in mijn hoofd, huis en leven alleen maar toe. Hallo overweldiging…
Het leven wat ik vandaag leid, is veel rustiger, eenvoudiger en lichter dan dat van tien jaren geleden en dat heb ik te danken aan de Slow living lifestyle.
Ik ben stap voor stap alle ruis uit mijn leven gaan schrappen en vond antwoorden in de essentie die overbleef.
Ik was zo zoekend geweest in mijn dertigerjaren naar wat het was wat mij gelukkig maakte om uiteindelijk uit te komen dat ik nu zielsgelukkig ben met alles wat ik toen ook al had, maar niet zag.
Maar vooraleer ik je ga overladen met Slow Living tips, geef Ik geef je als ervaringsdeskundige graag aan de hand van mijn persoonlijk verhaal eerst wat meer inzichten en uitdagingen van dit dertigersdilemma of quarterlife-crisis.
Want daarmee was voor mij de helft van het “probleem” al opgelost.
“OK, ach zo, dit is een fase in mijn leven waar ik nu inzit … “
Ik voelde me ineens niet meer zo eenzaam en ipv mij ertegen te verzetten, kon ik er met een zekere nieuwsgierigheid naar kijken.
Ik kan niet kiezen!
Ik was 32 jaar en mijn jongens waren toen 6 en 4 jaar. Ik werkte deeltijds in een rusthuis als kinesist en sinds ze beiden naar school gingen, was er voor het eerst tijd vrijgekomen die ik zelf mocht invullen.
Zalig was het, ik begon te sporten, voelde me goed in m’n vel en straalde dat ook uit.
Ik had het gevoel dat alles nog mogelijk was. De wereld lag aan mijn voeten. Nog een kindje erbij of van job veranderen of een eigen onderneming opstarten, een marathon lopen, …
Maar na enkele jaren alle opties open te houden voor mijn “perfecte” leven, besefte ik: ik kan niet kiezen en geraak geen kant uit. Want, kies ik voor “dit”, dan kan ik “dat” niet meer doen.
Ik dobberde maar wat rond op de zee zonder ergens voet aan wal te zetten en voelde dit ontevreden gevoel steeds toenemen. Want in deze tijd van luxe, waarin je zelf mag bepalen hoe je leven er mag uitzien, kan je maar één persoon de schuld geven wanneer je niet tevreden bent. Toch?
Enerzijds voelde het aan als een soort van faalangst om écht voor iets te durven kiezen, want was het wel de juiste keuze? Anderzijds dacht ik ook dat het wel haalbaar was om gewoon alle opties open te houden en alles een beetje te doen.
Leven in een meerkeuzemaatschappij, leek in eerste instantie een zegen, maar was voor mij alles behalve makkelijk. Het niet kunnen kiezen creëerde een groot gevoel van ontevredenheid, een gevoel van “spijt op voorhand” van alles wat ik zou “verliezen” wanneer ik er niet voor koos.
Echte grote keuzes had ik voordien nog nooit moeten maken, want heel mijn leven hiervoor was alles min of meer uitgestippeld: gaan studeren, een fulltime job, trouwen, kindjes krijgen, een huis bouwen..
Maar nu ik voor het eerst zelf diende te beslissen wat ik met mijn tijd kon doen, wist ik helemaal niet wat ik eigenlijk wilde doen. Er zijn gewoon ook zoooveel opties.
Ik was op zoek naar mijn geluk en ik weet nog dat het echt net hetzelfde aanvoelde alsof ik mijn sleutels kwijt was en deze op de grond aan het zoeken was maar niet vond.
Niet kunnen kiezen is één van de kenmerken van een dertigersdilemma.
De keuzemogelijkheden in vrijwel alle aspecten van het leven zijn eindeloos. Maar meer opties hebben maakt kiezen net moeilijker en creëert op den duur een gevoel van algemene ontevredenheid. Je hebt als het ware spijt op voorhand van alle 99 andere dingen waar je niet voor kiest wanneer je voor 1 ding kiest. En dat kan heel verlammend werken; door de besluiteloosheid geraak je in een soort van passiviteit.
Door de luxe van al deze keuzes, lijkt het bovendien alsof je voor het “perfecte” leven kan gaan hetgeen de faalangst voor de perfecte keuzes doet toenemen.
Hier bovenop komt ook nog dat je jezelf onbewust gaat vergelijken met leeftijdsgenoten: Waarom heb ik nog geen partner, kinderen, huis, een succesvolle job of spannende reis gemaakt? Vooral op sociale media lijkt het alsof jij de enige bent die dit alles nog niet heeft. Maar let maar eens op, het is niet zo dat iedereen “alles” voor mekaar heeft en jij niet. Meestal is er 1 aspect wat je te zien krijgt waar een persoon op dat moment succesvol in is. Alleen lijkt het zo als je door al die verschillende succesverhalen scrolt alsof iedereen alles voor mekaar heeft en dat creëert het gevoel van “missing out”.
Op het toppunt van “succes”, maar ook overweldigd en opgebrand. Is het dit? Is dit alles?
Uiteindelijk besloot ik om mijn creativiteit weer meer aandacht te schenken, want daar was ik als kind en tiener altijd echt graag mee bezig geweest.
Ik maakte juwelen met hars en wilde dit graag aan andere mensen leren tijdens een workshop. Ik was hier in de omgeving de enige die dat gaf en de workshop werd een hit. Ik voelde me succesvol. Maar dit gevoel duurde maar heel even.
Nu had ik werkelijk alles om gelukkig te zijn, ik zat op het toppunt van succes, maar ik voelde me eigenlijk heel leeg én overweldigd. Was het dit dan? Ik voelde me daar best ook wel schuldig over.
Een jong gezin, de vele workshops en een deeltijdse job, het was gewoon teveel. Dikwijls werd het heel laat en knabbelde ik aan mijn slaapuren om toch maar alle ballen in de lucht te houden.
Ik dacht dat ik het wel allemaal kon: mijn job als kinesist combineren met een bloeiende workshop carrière, er zijn voor mijn gezin, een lieve mama, de perfecte echtgenoot, een huishouden erbij, drie keer per week gaan sporten, gezond koken, en ga zo maar door.
Ik legde de lat voor mezelf op alle vlak zo extreem hoog en wilde overal succesvol in zijn.
Ik merkte hoe ik stilaan allerlei lichamelijke kwaaltjes kreeg door altijd maar “aan” te staan.. Ik werd oververmoeid, kreeg last van mijn hormonen (of eerder, mijn hormonen kregen last van mij), kreeg voedselintoleranties en begon in gewicht bij te komen.
Mijn lichaam wilde me duidelijk maken dat ik roofbouw aan het plegen was, maar wat kon ik doen? Ik zag niet in wat ik dan wel wilde. Ik kon zelfs helemaal niet meer zeggen wat me überhaupt nog blij maakte.
Het was overal chaos; in mijn huis, in mijn hoofd en in mijn leven.
Maar ik voelde goed; als ik nu niks doe, dan geraak ik helemaal opgebrand.
Dus, niet wetende wat ik wél wilde, ben ik dan maar beginnen wegdoen waarvan ik zeker wist dat ik het niet meer nodig had.
En dat was me tot dan toe nog niet gelukt, ik had eigenlijk nog nooit iets weggedaan, er waren na al die jaren alleen maar spullen en verplichtingen bijgekomen.
Maar toen las ik de strategie van Marie Kondo in een artikel en ben ik diezelfde dag nog begonnen met mijn kleerkast.
Het was de allereerste keer dat ik ervaarde dat “minder” me eigenlijk “meer” bracht.
Het was niet alleen het voordeel van de ruimte, extra tijd en minder overweldiging, maar ik kwam in beweging, leerde inzien wat belangrijk voor me was en wat niet, leerde beslissen, knopen doorhakken en loslaten.
Hoe minder ruis, hoe bewuster ik ging leven en zo stelde ik me op den duur overal de vraag: past dit nog bij mij?
Zo besloot ik om mijn bijberoep voorlopig stop te zetten en niet meer met de auto te gaan werken maar met de fiets.
Ik vond het heerlijk om zo laagje per laagje alle ballast van me af te schudden en voelde hoe mijn leven steeds lichter en rustiger werd. Heerlijk.
Wie ben ik? En wat wil ik eigenlijk?
Ondertussen ging ik me verder verdiepen in het feit dat ik van minder eigenlijk gelukkiger werd dan van meer en zo kwam ik de Slow Living lifestyle tegen. Een lifestyle waarbij je bewust alle ruis uit je leven schrapt om dan heel bewust je tijd en energie te besteden aan mensen die je liefhebt en de dingen die je graag doet. Hierdoor voel je je meer verbonden met jezelf, je naasten en de wereld waarin je leeft en breng je meer diepgang en zingeving in je leven.
Jaaaa, zo wil ik leven. En ik voelde het vrijwel meteen als mijn missie om deze visie te helpen verspreiden.
Maar ook al voelde ik mijn missie heel sterk, ik zag toen nog niet hoe ik dat dan zou gaan doen.
En dat was frustrerend want ik voelde goed dat mijn job als kinesist in een Woonzorgcentrum niet meer bij me paste. Maar omdat het voor mij niet duidelijk was wat ik wilde doen, deed ik uiteindelijk niets en voelde ik stilaan mijn energie weer wegsijpelen.
In september 2018 startte ik met het Business and Soul traject van Soulworx. Het grootste inzicht van heel het traject was dat ik me niet langer moest afvragen wat ik ging “doen” om mijn missie in de wereld wilde zetten? Maar wel: hoe wil ik me elke dag voelen?
En toen ik dat voor mezelf had bepaald, kwam alles in een stroomversnelling. Vanuit deze zielsverlangens kon ik wel doelen stellen waar ik blij van werd ipv overweldigd.
En voila, zo lees jij vandaag via mijn bedrijf Konexo mijn verhaal en deel ik de inzichten waarvan ik wilde dat ik ze eerder had ontdekt zodat mijn dertigerjaren niet één grote zoektocht geweest waren naar mezelf.
Samenvatting van het dertigersdilemma
Wat is het?
Periode van onzekerheid en overweldiging, dikwijls bij hogeropgeleide mensen tussen de 25 en 35 jaar net op een punt in je leven wanneer je alles voor elkaar hebt.
Kenmerken:
Je hebt tot nu toe steeds alle dingen gedaan die van je verwacht werden en kreeg daar erkenning voor.
Je wilt veel en wilt het liefst perfect. Keuzes maken is heel moeilijk.
Je hebt werkelijk alles om gelukkig te zijn, maar voelt je niet zo.
Je vraag jezelf af:
Waarom voel ik mij zo leeg, moe, overweldigd, onrustig en prikkelbaar?
Is het dit? Is dit alles?
Wie ben ik?
Wat wil ik eigenlijk écht?
Nee, je bent niet abnormaal. En zeker niet alleen.
Je bent eigenlijk aangekomen op het toppunt van de piramide der behoeften, nl dat van zelfontplooiing.
Waar deze fase bij de vorige generatie pas plaatsvond rond het 50e levensjaar en mensen dan een midlifecrisis kregen of het lege nestsyndroom, kan je nu al rond je dertigste (25-35) aan de top van deze piramide zitten.
Net in het spitsuur van je leven waarin je allerlei belangrijke keuzes dient te maken m.b.t. je carrière, kinderwens, trouwen of niet, bouwen of niet, reizen of niet, ….
En dat in een maatschappij waarin alles mogelijk is, dus het perfecte leven ook? Maar wat zijn dan de juiste keuzes? Hallo keuzestress en overweldiging.
Hoe zwaar dit ook kan voelen, eigenlijk is het een grote kans om zelf betekenis te geven aan je leven. En hierbij passende keuzes te maken; niet die van jou verwacht worden, maar waar je helemaal zelf voor kiest. Je bent dan niet langer afhankelijk van de erkenning en waardering van anderen maar vindt de voldoening bij jezelf.
De Slow living lifestyle kan je helpen tijdens je dertigersdilemma door de ruis uit je leven te schrappen en zo antwoorden vindt op je vragen in de essentie die overblijft. Vervolgens kan je heel bewust je tijd, energie en aandacht besteden aan hetgeen wat écht telt.
Deze drie life-changing Slow Living inzichten leerde ik tijdens mijn dertigersdilemma:
- Voel je je overweldigd in je leven? Door je spullen in huis, je huishouden, alle verwachtingen,verplichtingen en/of je todo’s?
Start dan met ontspullen. Hiermee creëer je niet alleen extra tijd, ruimte en lichtheid, maar je leert ook kiezen, beslissingen te maken en los te laten op andere gebieden in je leven. Hallo licht, rustig en vrij leven!
- Wanneer wat je doet niet in overeenstemming is met wat je wilt, sijpelt je energie langzaam weg en geraak je opgebrand. En dit gebeurt heel stilletjes aan en onopgemerkt wanneer je jezelf niet regelmatig de vraag stelt: wie ben ik en wat wil ik nu écht?
- Geraak je niet meer vooruit? Zoek je richting in je leven? Stop dan met jezelf af te vragen: “Wat wil ik doen?”
De kans is groot dat je jezelf dan doelen gaat stellen die je iedereen rondom jou ziet doen om “succesvol” te zijn, maar die niet perse ook bij jou passen. En daar geraak je dus geen meter mee vooruit. Of dat je het roer helemaal wilt omgooien terwijl het helemaal niet zo drastisch hoeft te zijn.
Vraag je liever af: Wie ben ik en hoe wil ik me elke dag voelen?
De antwoorden op deze vraag vormen je levens GPS. Van alles wat dagelijks op je afkomt weet je dan precies waar je ja tegen te zeggen hebt, en belangrijker nog, waar je zeker nee tegen te zeggen hebt. Het is dan veel makkelijker om keuzes te maken.
Ik zie mijn levens-gps echt als de basis van mijn persoonlijke groei en wanneer ik dit tijdens mijn ontspulfase reeds wist, zou dit het “loslaten” nog makkelijker gemaakt hebben.
Ook Nienke Wijnants ziet als “oplossing” voor dit dertigersdilemma het vergroten en verbeteren van je zelfkennis en meer nog dan dat, autonoom en authentiek kunnen zijn: verwachtingen van anderen loslaten en je eigen koers varen.
Misschien klinkt dit als iets wat jou ook zou kunnen helpen?
Ik ben een live workshopdag aan het uitwerken waarbij ik je stap voor stap begeleid hoe je zelf je eigen levens-gps kan opstellen en kan integreren in je leven zodat jij de passende keuzes kunt maken en zo het leven kunt leven wat bij je past.
Lijkt je dit wat?
Je krijgt hiervan weldra alle info in de volgende Slow Post. Schrijf je hier in.
Verdiepende links over het dertigersdilemma:
Podcast: https://podtail.com/fr/podcast/ik-weet-het-ook-niet/043-dertigersdilemma-s-met-nienke-wijnants/
Test: https://www.vitaliscoaching.com/blog/doe-de-gratis-dertigersdilemma-twintigerstwijfels-test
Boek: https://uitgeverijprometheus.nl/auteurs/nienke-wijnants.html
Tot slot:
Ken je dierbare 20ers, 30ers of 40ers die zich zoekend en/of overweldigd voelen? Deel dit artikel gerust met hun.
Dankjewel