Anno 2016.
Koning chaos woonde in mijn huis..
Het was niet dat ik me er nooit op toegelegd had.. Maandelijks nam ik me wel één of ander groot opruimmaneuver voor. Dagelijks dacht ik:”Dat zal ik straks nog wel even doen.”
Het lukte mij maar niet. Onderstaande signalen deden zich regelmatig voor en ik was ze grondig beu en wilde niet liever dan een grondige verandering hierin.
- Ik maakte gedurende de week “hoopjes”. Een hoopje op de tafel met de reclameblaadjes, infobriefjes van school, rekeningen, … om in het weekend door te nemen. Een hoopje op de tafel in de berging; te sorteren en op te ruimen indien tijd.. Een hoopje op de derde onderste trede van de trap om eens mee naar boven te nemen.. Een hoopje kleren in de badkamer; om eens mee naar onder te nemen wanneer ik de was ga doen..
- Op zaterdag wanneer ik na het ontbijt aan “de poets” wilde beginnen, moet ik natuurlijk eerst al die hoopjes opruimen vooraleer ik kon beginnen. En is alles eindelijk wat aan de kant, dan was ofwel de goesting op ofwel was het tijd om naar de voetbalmatch te gaan van zoonlief.
- Op mijn to-do lijstje stond al enkele jaren: opruimen van de kelder, de zolder, de berging, de kleerkasten en albums maken met foto’s van de kinderen.
- Telkens ik verlof had of een verlengd weekend, begon ik ‘s morgens vol goede moed aan zo’n grote plaats en vreemd genoeg ervoer ik op zulke dagen steeds hetzelfde fenomeen: rond 15u zat ik temidden van mijn uitgestalde spullen en enkele uitgesorteerde hoopjes en besefte ik dat ik bijlange eigenlijk niet had kunnen doen wat ik wilde. Ik was er dus beter niet aan begonnen; de verlofdag was om en ik had er niks aan gehad. Ik was liever met de kids een dagje gaan zwemmen.
- Ik spendeerde dagelijks wel enkele minuten aan het zoeken naar spullen of bepaalde kledingstukken. “Mamaaaaaaaaa, waar ligt mijn groene broek??” OK, eerst in de kleerkast kijken, dan in de wasmand met propere was om terug in de kasten te leggen. Ook niet? Misschien dan in de wasmand met de vuile was of in een badkamerhoopje. Ja gevonden, ze lag in de strijkmand. Nog eerst even strijken dan. En we zijn 15 minuten verder..
- Ik moest systemen bedenken of spullen kopen om mijn spullen praktischer of plaatsbesparender op te bergen.
- Ik zei wel: “De mensen moeten mij en mijn huis maar nemen zoals we zijn.” Maar eigenlijk wilde ik niets liever dan een opgeruimd huis, mooi ingericht met alleen maar spullen waar ik blij van word en dingen in mijn kast die ik echt nodig heb.
- Ik had het gevoel dat CHAOS niet alleen koning was in mijn huis, maar ook in mijn hoofd. Ik had echt wel de intentie om er iets aan te doen, maar tot hiertoe was het nog niet gelukt. Ik stak er echt wel tijd en energie in, maar het was een soort van never-ending-story. Dat is best wel lastig als je perfectionistisch bent en je het gevoel hebt geen grip te hebben op je leven. Zo erg dat ik zelfs leuke dingen uitstelde omdat ik eerst nog dit of dat wilde in orde hebben.
- Omdat het mij niet lukte, lukte het mijn kinderen ook niet.
Achteraf bekeken is dit DE OORZAAK WAAROM het mij maar niet lukte: IK HEB HET NOOIT GELEERD! Als ik vroeger naar mijn kamer werd gestuurd met de boodschap:”Ruim uw kamer op!” dan ging het hoopje gedragen kleren de was in en alle andere spullen werden weer netjes in de kast gelegd. Ik heb zolang ik thuis woonde, nooit iets van mijn spullen uit mijn kindertijd weggedaan. Tot dan had ik deze visie over opruimen:
- Opruimen betekent voor mij dat ik alles netjes terug op zijn plaats in de kast leg.
- Alles wat ik ooit nog kan gebruiken, hou ik.
- Ik heb geen plan, geen echt systeem. Dus begin ik geregeld weer van vooraf aan.
Maar dan was er dat moment….